Bugün herkes benim Meral Hanım'ın masayı dağıtması ile ilgili birşeyler yazacağımı bekliyor. Ancak bir süre daha beklemeleri gerekecek. İki gündür Meral Hanıma telefonla ulaşmaya çalışıyorum, ama bir türlü başaramadım. Kendi başıma bir yorum yaparsam şu an için sağlıksız olur, kendisinden işitmek daha doğru diye düşündüm. Numarayı çeviriyorum karşıma İngilizce konuşan bir bayan çıkıyor "The number you have dialed cannot be reached at the moment. Please try again later". Türkçesi, aradığınız numaraya ulaşılamıyor, sonra bir daha arayın.
Belli ki Meral Hanım telefonu kapatmış. Yoksa benim gibi on binlerce kişiye cevap vermek zorunda kalır, su içmeye bile vakit bulamaz. Bakalım önümüzdeki günler neler gösterecek. Ben de başka bir güncel konuya döneyim dedim, Kızılay. Hani şu ticaret yapıyor diye yerden yere vurdukları Kızılay.
Kızılay 19.yüzyılda kuruluş bir yardım kuruluşudur. Görevi afetlerde ve diğer ihtiyaç olan zamanlarda insanlara başta sağlık olmak üzere yardım etmektir. Kızılay bu yardımlarını karşılıksız olarak yapar,yani bu yardımlar karşılığı ihtiyaç sahiplerinden ücret talep etmez. Bu kadar yardım yapan bir kuruluşun gelire de ihtiyacı vardır. O da bu geliri vatandaşların ve devletin yapmış olduğu bağışlardan karşılar.
Son yıllarda bütün kurumlarda olduğu gibi Kızılay da yeniden yapılanma sürecine girmiş, kurumun görev ve yetkileri daha ayrıntılı bir şekilde belirlenmiştir. Bu aşamada yine diğer bütün kurumlarda olduğu gibi profesyonel bir işletmecilik anlayışı sistemde egemen kılınmıştır. "Nasıl olsa bizim kâr amacımız yok, bize gelen parayı istediğimiz gibi harcar, işin kolayına bakarız" zihniyeti ortadan kalkmıştır. Bu aşamada derneğe bağlı olarak şirket statüsünde Kızılay Çadır Fabrikası kurulmuş, bu fabrika derneğin ve diğer kuruluşların kendisine sipariş ettiği çadırları ücret karşılığı satmaktadır. Örneğin Kızılay bir yere çadır yardımı yapacağı zaman kasasında birikmiş yardım paralarıyla bu şirketten çadır almakta ve yardımı karşılıksız olarak ihtiyaç sahiplerine vermektedir. Ayrıca bu şirket dış ülkelere ve de yurt içindeki kişi ve kuruluşlara ücret karşılığı çadır satmaktadır.
İşte yaygara da bu yüzden kopmaktadır. Haluk Levent isimli, hepimizin tanıdığı yardımsever vatandaşımız depremzedelerin çadır ihtiyacı olduğunu görerek Kızılay Şirketine başvurmuş ve halktan bu amaçla topladığı paraları şirkete yatırarak çadırların ücretsiz olarak depremzedelere verilmesini sağlamıştır. Burada yapılan basit bir muhasebe taktiğidir. Belki eskiden olsaydı Haluk Leventin Ahpab Derneği gibi yardımsever kuruluşlar olmayacak, Kızılay para toplama işini, eskiler hatırlar, boynuna kumbara astığı çocukları sokaklarda dolaştırarak yapacak ve onların topladığı paralarla çadır sağlayıp bunu dağıtacaktı.
Anlaşılan birileri Haluk Levent üzerinden bir oyun oynamaya çalışmış, bu sanatçının "Kızılay benden çadır parası istedi" diye bağırıp çağıracağını düşünmüş, Ama Haluk Levent herşeyin yasal ve usulune uygun olduğu yönünde beyanat verince susup kalmışlardır. Bütün mesele bundan ibarettir.
Yine son günlerde bir başka konu aynı merkezler tarafından gündeme getirildi. Diyorlar ki "Eskiden bir felaket olduğunda hemen asker sahaya iner vatandaşa yardıma başlardı. Ama şimdi kaç gün oldu ortalıkta Mehmetçiği göremiyoruz". Daha önceleri de şöyle diyorlardı "Eskiden ordumuzun mevcudu 600 bin kişiydi, bu hükümet mevcudu 400 bine düşürdü. Bunlar orduyu ortadan kaldırmak istiyorlar".
Hem doğru, hem yalan. Ordunun mevcudu düşürüldü, doğru. Asker hemen tam kadro sahaya inmedi, gereken yer ve zamanda, gereken sayıda çalışmalara katıldı. Bir zamanlar şimdiki gibi her işin ayrı bir uzmanı olan farklı kuruluşlar yoktu. Yardım çalışmaları da devletin sınırlı olanakları ve Kızılay gibi birkaç kuruluş eliyle yapılırdı. Şimdi ise AFAD var, AKUT var, sahada yüzlerce işinin uzmanı dernek var. Herkes kendi işini en güzel bir şekilde yapıyor, o zaman da askerin sahaya inmesine gerek kalmıyor. Üstelik asker de eskisi gibi değil işinde, yani savaş sanatında uzmanlaşmış.
Eskiden askere 45 günlük bir eğitim verir, eline de tarihi bir silah tutuştururduk. Ben 1970 yılında askerlik yaptım, silahım 1898 yılı Alman yapımı Mauser tüfekti. Tam 72 yıllık tüfeği vermişler elime. Sonra aynı askeri ,taşırken elleri titrediği silahıyla birlikte dağlara yollar, yıllardır oralarda dolaşan teröristlerle savaşmasını isterdik. Hergün üç-beş tanesi telef olup giderdi zavallıların. Şimdi ise savaşan askerin tamama yakını profesyonel. Bir kısmı bedel ödüyor, onları yatıp kalkmayı, adam gibi laf dinlemeyi öğrensinler diye bir ay eğitiyoruz. Bir bölüğü ise 6 ay askerlik yapıyor, onlar da zorunlu yer ve kıta hizmetlerinde çalışıyor. İşler tersine döndü, Mehmetçik sınırdan elli kilometre ilerde devriye geziyor. Kimse de yanına yanaşamıyor.
Bir zamanlar asker kışlada bekler, bir olay olduğu zaman göreve giderdi. orman yangınında önce asker giderdi yangın söndürmeye. Çünkü orman işletmesinin elinde yangın söndürme elemanı olmadığı gibi uçak ve helikopteri de yoktu. Asker, bir elinde kürek, bir elinde çalı parçası yangının üstüne gider, çoğu da korkuyla ateşten uzak bir yere sığınıp yangının sönmesini beklerdi . Deprem olduğunda da asker öncelikle sahaya iner, elindeki kazma kürekle birşeyler yapmaya çalışırdı. O zamanlar ne şimdiki gibi binlerce dozer ve kepçe, ne de bu işin uzmanı yangın söndürme elemanı bulunurdu.
Büyük asayiş olaylarında da yine askeri öne sürerdik. Asker kalabalığın içine dalar, kimisi ölçüyü fazla kaçırıp vatandaşın kafasını kırar, bir kısmı ise nümayişçilerden dayak yerdi. Hatta silahını kaptıran bile olurdu.
İşte bütün bunlar son bulduğu için birileri eski günlerin özlemini çekiyor.